Για άλλη μία φορά γυρίζουμε το χρόνο πίσω. Στο όχι βέβαια και τόσο μακρινό 1993. Ήταν η χρονιά που ένα παιδί από το Σαν Βεντεμιάμο της Ιταλίας συστήθηκε στο ευρύ ποδοσφαιρικό κοινό.
Δικαίως θα αναρωτιέστε σε ποιόν αναφέρομαι. Σ αυτή λοιπόν τη μικρή πόλη του ιταλικού βορρά μία μέρα σαν σήμερα γεννήθηκε ένας βιρτουόζος του αθλήματος. Ο Αλεσσάντρο Ντελ Πιέρο. Όνειρο του να ταξιδεύει και να γνωρίσει τον κόσμο. Αποφάσισε πως ήθελε να το κάνει ως ποδοσφαιριστής. Η μητέρα του είχε βέβαια άλλη γνώμη. Πίστευε πως θα μπορούσε να χτυπήσει άσχημα όπως ο μεγαλύτερος του αδερφός.
Μην μπορώντας βέβαια να αντισταθεί στην επιθυμία του, του πρότεινε να παίξει ως τερματοφύλακας. Του είχε εξηγήσει πως έτσι δεν θα ίδρωνε πολύ και ούτε θα υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να τραυματιστεί. (Α ρε μάνα...) Ωστόσο γρήγορα αντιλήφθηκαν ο ίδιος και οι οικείοι του πως η θέση που του ταίριαζε ήταν αυτή του επιθετικού.
Έτσι λοιπόν μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την Πάντοβα, τα σαλόνια της Σέριε Α τον περιμένανε να αγωνιστεί για λογαριασμό της Γιουβέντους. Η σεζόν 1993 ήταν σημαδιακή και για τους δύο. Η «Μεγάλη Κυρία» επέστρεφε στο θρόνο της μετά από οκτώ χρόνια. Για τον Άλεξ ήταν η χρονιά που θα ξεκινούσε να ζει το όνειρο του. Δεν θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Στην πρώτη του συμμετοχή ως βασικός, σε ένα αγώνα πρωταθλήματος απέναντι στην ομάδα της Πάρμα, πέτυχε 3 γκόλ. Ο Ντελ Πιέρο συνέχισε όπως ακριβώς ξεκίνησε και συνεχώς έκανε τον τότε πρόεδρο της Γιούβε, Τζιοβάνι Ανιέλι να νιώθει δικαιωμένος για την επιλογή του. Αποκορύφωμα η σεζόν ‘97/’98 όπου πετυχαίνει 21 και 10 γκολ σε πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ με τον ίδιο να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ και στις δύο διοργανώσεις. Τότε ήταν που ο πρόεδρος του, του έδωσε το προσωνύμιο, Πιντουρίκιο. Τον παρομοίαζε με ένα ζωγράφο της ιταλικής Αναγέννησης λόγω του στυλ του στον αγωνιστικό χώρο.
Το 2000 γίνεται ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στον κόσμο. Διάφοροι προπονητές έχουν αναφερθεί στην «Ζώνη Ντελ Πιέρο». Ήταν το σημείο έξω αριστερά στης μεγάλης περιοχής. Εκεί όπου ο Ιταλός συνήθιζε να ψηλοκρεμάει τους αντίπαλους τερματοφύλακες, στέλνοντας την μπάλα στο απέναντι παραθυράκι. Έχει κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Αγωνίζεται για την αγαπημένη του ομάδα και είναι διεθνής με την ομάδα της Ιταλίας.
Βρίσκεται στην ελίτ. Η συνέχεια δεν θα είναι ανάλογη.
Τραυματισμοί και δυσκολία συνεργασίας με προπονητές όπως ο Καπέλο, αλλά και συναδέλφους του επιθετικούς όπως ο Ζλάταν, το οδηγούν σε μία σταδιακή κάθοδο. Ο Πιντουρίκιο όμως ήταν παρών στο μεγάλο ραντεβού του καλοκαιριού στα γήπεδα της Γερμανίας το 2006. Όταν του ζητήθηκε έκανε το καθήκον του και βοήθησε στην κατάκτηση του τροπαίου. Την ίδια σεζόν με το σκάνδαλο Κοριόπολις και τον υποβιβασμό της Γιούβε, ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον προσεγγίζουν. Ο Αλεσσάντρο απορρίπτει κάθε σενάριο μεταγραφής δίνοντας και μία αφοπλιστική απάντηση, δείγμα του χαρακτήρα του. Ανέφερε πως « ένας αληθινός τζέντλεμαν δεν αφήνει ποτέ την Κυρία του». Έτσι ακολούθησε την ομάδα στη Σέριε Β και μετά από ένα χρόνο την επανέφερε στα σαλόνια.
Το 2007 αναδείχθηκε πάλι πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου σε ματς για το Τσάμπιονς Λίγκ, σκοράρει δύο γκόλ δίνοντας την νίκη για τους Ιταλούς. Το ισπανικό κοινό του το αναγνώρισε και τον αποθέωσε σύσσωμο.
Ο Αλέξανδρος ήταν πλέον πρώτος σε συμμετοχές για την « Μεγάλη Κυρία » με 592 σκοράροντας παράλληλα και 251 γκολ.
Ο Πελέ τον κατέταξε στους 125 καλύτερους ποδοσφαιριστές εν ζωή. Ο Κασίγιας που είχε την τιμή να αγωνιστεί εναντίον του, είπε πως πιο εύκολο είναι να δημιουργηθεί μία νέα Μόνα Λίζα παρά να ένας καινούριος Ντελ Πιέρο. Ο Μέσσι δήλωσε πως είναι το είδωλο του. Όπως βέβαια και πολλών άλλων.
Η αυλαία έπεσε για τον ίδιο το 2012 όταν και αποχώρησε από την μεγάλη του αγάπη και τα ιταλικά γήπεδα.
Για τους Ιταλούς φιλάθλους βέβαια θα έμενε για πάντα χαραγμένος στις μνήμες τους. Ήταν ο δικός τους Μέγας Αλέξανδρος. Ή απλούστερα, ένας ζωγράφος εντός των τεσσάρων γραμμών με πινέλο το αριστερό του πόδι.
Χρόνια πολλά Αλεσσάντρο!
Zvan Boy